İntihar Güncesi

 

07.03.2023

            Tüm zamanların çırpınır tanrıları, acının yaratılışı, ölümün sırrını çözdüğüne inananarak yola çıkan coğrafyacılar; karma hayatların kaderleridir.

 

“Unutmamak ve unutulmamak için yazmalıyız.”

            Bu günce özerk etik algılarla başa çıkmak için yaratıldı. Yaratı insanlık tarihi kadar eski olmak zorundalığını semer edindi. Üzerine kimin ağırlığını alacağını düşünmeden-belki de düşünme yetisinin yokluğundan- yoluna devam ediyor. İntihar güncesini, adımın ve sınıfların ağırlığıyla örtüyorum.

 

08.03.2023

            Bucaksız bir uca tutundum. Yer altımdan kaydı, gökteyim. Şeftali ağacından kiraz topluyorum. Umutlarımı kara kaplı bir deftere yazıyorum. Aynı hataları tekrar eden özlemleri sınıflandırmak suretiyle ve alay ederek yapıyorum. Madem hata yapmakta bu kadar ısrarcıyım o halde son vermem gerekiyor, yaşama. Bırakın beni. Ölülerin umutları ağır geliyor semere. Şiir okumak istemiyorum artık. Geçmişin ruh şairlerinden kıskanmak istemiyorum kâğıdı. Bırakın beni.

            Adıyaman’ın en uzun sokağına giriyorum. Sokağın sonu görülmüyor. Arkam çıkmaz önüm çıkmaz. Bu nasıl sokak sevgili ölüm. Adıyaman’ın en uzun sokağı çocuk ruhların sahası olmuş. Ucu bucaksız kalmış, top oynuyorlar. Top bir ölüme, bir yaşama yuvarlanıyor. Çocuklar siyah torbalarda taşınıyor. Ruhum bedenimden ayrılıyor. Gelin çocuklar, benim bedenim boş. Benim bedenimi yaşam edinin kendinize.

            Adıyaman’ın en uzun sokağının adı değişmiş. Önceden uslu bir çocuk gibi dinlerdi üzerinde devinimine devam eden tekerleri. İsyan ediyor artık. Gürültülü bir çığlık atıyor. “Bıktım! Gidin buradan!” çığlığının sesini duyan cennet sakinleri gelenleri bekliyor. Gelin dostlar.

            Adıyaman’ın en uzun sokağında ithal meyve ve sebzelerden bir dağ yapmışlar. Meyveler gökten yere inmekte. Hiyerarşi Adem’den Havva’ya doğru alçalmakta. Meyvelerin de kralı varmış. Gökler elinde tebeşir not alıyor. Her günün suçluları var kaldırım taşlarının altında.

 

            Adıyaman’ın en uzun sokağına, tebeşirle yazıyorum bu satırları. Şunu unutma diyorum.

 

“Bulaşıcıdır bazı kabuslar”

            Ölümün nasıl geleceğini biliyorum. Nasıl olacağını, kalbimin nasıl görevinden olacağını, beynime ulaşamayan oksijenin nasıl dakikalar içinde tüm aktiviteleri sona erdireceğini, nasıl gömüleceğini cesedimin, nasıl çürüyeceğini, nasıl ve nasıl…

            Bilmek, bu sürecin en derin bilgisiyle kumar oynamak. Bir sonuç getirmiyor. Tükettiğim zamanın dışında bir miras bırakamıyorum sadece ellerimi kaldırıp veda ediyorum. Ölümü koklamanın dışında bir şey yapamıyorum. Organize bir kötülük hâkim oluyor sokak lambalarına. Sokak lambaları yanmayı bırakıyor. Şehir karanlığa mahkûm.

“cezacı odalarda aşk gibi çocuklar” doğuyor.

            Benim bilmediğim bir film. Hiç izlemedim.  Cezacı odalarından kaç torba çıkardılar. İçlerinde kaç morarmış dudak. Soruya cüret göstermeliyim. Bir posta güvercini yolluyorum baştan uca.

“Bozuk çıkıyor aldığım güvercin”

    Tüm yaşamı bir amaç uğruna harcamak gerek. Yani kendi başını insanlar için feda etmek gerek. Çünkü risk almalısın. Çünkü yaşamalısın. Kendine bir soru sormalısın. Soruyu her yere altından, gümüşten, kehribardan, acıdan, umuttan, zıkkımdan, hiçten harflerle yazmalısın. 

“Bugün ölüm oruçlarının kaçıncı günü?”