ÖFKE

ÖFKE

İstediğim anda normale dönebileceğimi düşünerek öfke biriktiriyorum içimde. Kinlenmiyorum, öfkeleniyorum. Bir başka insanın özgüveniyle karşıma çıkabilmesini engelleyen tüm sıfatlara karşı delicesine öfkeliyim. Diyelim ki ben hayatımı küçücük evimde insanlardan çok uzakta yaşamak istiyorum. Ne çıkar bundan? 

İnsanların öfkelerini anlayabiliyorum. İnsanları anlayabiliyorum. Esasen diğer kimliklerimi yarım bırakıyorum. Çünkü birini anlamak için önce kendi kimliklerinden arınmalısın ki onu da kimliklerinden arınmış haliyle anlayabil. Benim hikayem köyümde başlıyor. Bir çocuğun henüz daha değer algısı oluşmamış başka bir çocukla yalnız kalırsa, orada ahlak ortadan kalkar. Artık o ilişki ve ortam ahlaksızdır. Çünkü gücün otorite olduğu yerde ahlak olamaz. Buradan amacımın çocuklar üzerinden bir ilişki kurmak olmadığı anlaşılmıştır sanıyorum. 

Çok öfkeliyim. Dedim ya bir şeylerin eksik olduğunu anlamayan bu yüzyıl, karanlığı bekliyor hissindeyim. Belki de uyumak hoşumuza gidiyor. Paranın varlığının bir mutluluk getirmediğine katılırım. Ancak yokluğunun mutsuzluk getirmediğini söylemek aptallık olur. Kapital, insanlar arasında hayallerin karşılığıdır. Başarılı olmanın koşulu da kapitalin sahiplerinin elinden çıkan sistemdir. Uykudan uyanmak istemeyen insanlar, uyusunlar ne mutlu.