10 ŞUBAT 2023

 

10.02.2023

            Sorgulama sürüyor. Kâğıdın izdüşümünden yansıyan düşüncelerim perhize tutuluyor kabul görmeden. Uzun bir açlık, bir bakıma ölüm orucu yaşıyor düşünler. Eytişmek mümkün değil insanlıkla.  Sanıyoruz ki insan adına sıfat olarak yerleştirilen her şeye sahip insanlık. Yaptığımız hata da insanlığı yekin anlamda makbul görüyle izliyor olmamız. İyi değiliz. İyiliği bacağından vuranlarız. Sakat bıraktık iyiliği. Hastaneden çıkarken sırtından bıçakladık. Elimizden geleni yaptık ölsün diye. Yine de bir yolunu bulup zihnin en ücra köşelerinde vicdan olarak yankılanmayı sürdürdü. Canımızın yanmasından daha acı duyduk canı yananlar adına. Bitmesi için dua ediyordu yalnızca canı yanan. Tüm bunlar, bütün bu kâbus sona ersin.

            Biteceği olsun istiyor acıya mahkûm olanlar. Bitmiyorsa da ölüye dizgiler düzüyor korkular. Ölümle aynı masada bir satranç oynanıyor. Vezir feda ediyor ölüm, kazandım sanıyorsun ölümü yendim. İki at sıkıştırıyor her yanını bir şah çekesi kalıyor ölümün. Üç hamlede mat görünüyor. Oyuna hep sen başlarsın. Beyazlar doğar, ölüm mat eder. Arada yapılan tüm hamleler sonuca şah ve mata giden yolu açıyor yalnızca. Eller titriyor her hamlede. Karar verilmeli ve mutlak sonla yüzleşilmeli. Oyun bitince yapılması gereken malum. Zincirle bağlanarak aşacaksın yolları. Her adımın da bir deprem olacak dünyada.

.

.

.

.

.

.

.

 

Fısıltı şehrinde yaşanıyor olanlar

Ölümü fısıldıyor, buradalar

Gerçek neyse, gerçek ondan o kadar uzak

Gerçek neydiyse, yalan ondan o kadar uzak.

 

Fısıltı şehrinde eller gökte,

Bir adam bir kadın, şehre girmekte, ölüm konuşur

Adınızı bahşedin, fısıltıyla

Adımız yok, varsayalım Âdem ve de Havva

 

Büyük bir günah işledik, yeni yuvamız burası

Fısıltı şehri ne günah biliyor ne sevap

Tanrı fısıltıyı var yaratmış, varlığını bilmiyor

Tanrı fısıltıyla yaratmış, ol demiş olmuş.

 

Ellerini teslim ediyor Âdem ve Havva

Şehirde kısık bir yankı, zaman

Zaman o gün tik taklıyor.

Arzın merkezinde dev kum saati tersine dönüyor