Ormandaki Adam

Uzun zamandır öykülerde yaşayan adam, ormanın derinlerine seslenir.

Bütün hayvanlar bilmedikleri dildeki bu sese kulak verirler.

Adam, ciddi ve düşüncelerini anladıkları dile çevirecek olan rüzgara emanet sözleriyle girdi konuşmaya.

Rüzgar ses dalgalarını taşıyan parçacıklarla bir çevirmen gibi oynadı.

Tüm hayvanlar anladı.

*

Bizler, iki ayaklılar, bilinçlileri zekiler…

Sizleri yok ettik. 

Bunu yaparken bazılarımızın diğerlerinden daha zeki olması aldattı hepimizi. 

Küçük bir kedi için yaptıklarımızı, gösterdiğimiz merhameti hayvanlar arasında yarattığımız hiyerarşi gereği mahkûm bıraktık. 

Bazılarınızı evlerinden attık.

*

Bazılarını öldürüp dişlerini, boynuzlarını söktük.

Bazılarınızı sırf eti için kullandık.

Bazılarınızın derisini yüzdük.

Bazılarınızın dişlerinden kolye yaptık.

Bazılarınızı bir kafese kapattık, yaşamı boyunca yumurtalarını çalmak için.

Bazılarınızın yavrularını çaldık.

Bazılarınızın tüyleri hoşumuza gitti kürkünü çaldık.

Bazılarınız şanslıydı ormanı yaktık, sadece.

*

Özür dilerim, kendi adıma sizlerin duymadığı bir ses olarak.

Özür dilerim…

*

Adam konuşurken hayvanların hepsi,

Dikkatlice geçmişlerini hayatlarını düşündüler.

Dost, akraba ve çocuklarını nasıl kaybettiklerini. 

Ormandaki yangınlardan nasıl sağ kurtulduklarını düşündüler. 

Ormandaki fareler üzüldü en çok.

Her şeyin sorumlusu onlar gibi en çok işkence onlara yapılmıştı.

Diğerleri öldürülüyor, kurtuluyorlardı.

*

Fareler, kanser yapılıyor.

Kansere yensin diye ilaçlar veriliyordu.

Fare olmak da ne zordu.

*

Adam konuşmaya devam etti.

Hayvanlar, hayvanlığı bıraktılar.

İnsanlar diye düşündü adam,

Keşke insanlıklarını bırakabilseler